Gegroet, volgers van deze blog,
In het vorige verslag waren we halverwege Florida en tevens
op de helft van de A1A, de route die van noord naar zuid praktisch de hele
kustlijn van Florida volgt. Aangezien een zeer groot deel van deze route
eigenlijk alleen maar door bebouwing gaat hebben we na het verlaten van
Sebastian Inlet SP de I95 opgezocht, de Interstate van noord naar zuid, om wat
snelheid te maken. Het doel was de Florida Keys met als uiterste puntje Key
West. En daar zitten we nu. Het is op dit moment zondagmorgen 09.30 uur en we
zijn aanbeland op een camping zo’n 5 kilometer van het centrum van Key West.
 |
| Een leguaan naast de camper..... |
We
bereikten de Florida Keys vrijdagmiddag en wilden weer graag een plek op een
State Park, maar de eerste die we tegen kwamen was volgeboekt. De zon scheen
volop, het was warm en we hadden zin in zwemmen, dus we namen de eerstvolgende
camping en kregen een plekje aan een strandje, met achter de camper de ingang
van een jachthaven. Het water is hier tropisch blauw, tegen het groene aan,
maar er wordt aangeraden er niet in te zwemmen. Aan de voorbij zwemmende
kwallen te zien leek ons dit een goed advies. Daarnaast is er een kans op een
onderonsje met een alligator, reden te meer om het zwembad op de camping te
bezoeken. Overigens was onder het oppervlak van het havenwater koraal te zien
in de mooiste kleuren, dat dan weer wel. Een uurtje zwemmen deed ons enigszins
opfrissen en daarna was het tijd voor een borrel en een hap eten aan de
havenkant. Zaterdagmorgen hebben we onze reis naar Key West vervolgd. Het was
nog een kleine 175 kilometer naar het eindpunt en deze route loopt over veel
bruggen, waarvan de langste ruim 10 kilometer, de 7 Mile Bridge. Op vele
plekken zie je rechts de Golf van Mexico en links de Atlantische Oceaan. Een
hele mooie route, die erg druk is maar toch goed loopt. We hebben enkele stops
gemaakt en uiteindelijk vonden we een camping in de buurt van het centrum van
Key West. Toen we net te plek stonden en naar buiten keken, liepen er 3
leguanen op ons terras.
 |
| Een vette Amerikaan en een zuinig Japannertje |
De grootste was ongeveer een meter lang en we hebben ze
natuurlijk direct op de foto gezet. Ondanks hun gevaarlijke uiterlijk zijn ze
banger voor ons dan wij voor hen. Key West is erg druk en er is vrijwel geen
parkeerruimte voor campers, vandaar het advies van de receptie van de camping
een scooter te huren. Zo gezegd zo gedaan, dus Sip en Ien gisteren op de Yamaha
naar het centrum. De scooter is hier erg populair en regels zijn er niet. Helm
is niet verplicht ( volgens ons niet eens verkrijgbaar ) en de scooter rijdt
meer dan 60 kilometer per uur. Je kunt hem overal kwijt in het dorp, dus dit is
erg makkelijk. Key West is erg toeristisch en je vind er eigenlijk alleen
kroegen en souvenirshops. Ook veel galerieën met al dan niet plaatselijke
kunst, met maar 1 thema: oceaan. Bos zie je hier dan ook zeer weinig…. Het is
hier vooral zien en gezien worden, maar dat levert dan ook mooie, interessante
en ook vooral vreemde figuren op. Maar dit maakt het dan ook wel weer leuk.
Zaterdag lag er een cruiseschip aan de wal en dit zie je dan direct aan de
drukte in dit relatief kleine plaatsje. Verder kun je er lekker eten en vooral
veel drinken. Wat opvalt is dat, wanneer je in New York een blik bier koopt, je
deze in een papieren zakje moet meenemen.
 |
| Mooie huizen in Key West |
Hier lopen velen met grote plastic
glazen bier over straat en maakt het allemaal niks uit. Ons ook niet, dus we
hebben het wederom best naar de zin in deze tropische sferen. Het weer is
overigens telkens weer een verrassing. Het ene moment is de lucht zwaar bewolkt
en vermoed je een onweersbui, 20 minuten later kan het zomaar stralend blauw
zijn en brand je van het terras. De jas hoeft in beide situaties niet aan, de
temperatuur is ver boven de 30 graden. Vandaag is het zondag en gaan we wederom
op de scooter naar het dorp. Deden we eerder de aankondiging dat we het slagen
van Ineke op grootse wijze zouden vieren, dit gaan we vandaag organiseren door
middel van een diner-cruise op ( of in ? ) de Golf van Mexico. Wat dit exact in
gaat houden weten we nog niet, maar zal iets met een driemaster worden, varen
naar de ondergaande zon en lekker eten. We hopen dat de dolfijnen nog iets in
petto hebben. Ze hoeven niet in koor iets ter felicitatie te zingen, maar een
mooie sprong uit het water zou welkom zijn. We gaan dit in een volgend verslag
laten weten en tot zover, de groeten van Sip en Ien maar weer.
Update na de diner-cruise: op de weg terug naar de camping
kwamen we een McDonalds tegen ( veel lof voor de snelle netwerkverbindingen bij
deze hamburgerketen ) en dachten we jullie toch vandaag nog maar even
deelgenoot te maken van ons romantisch diner bij een ondergaande zon.
 |
| Key West vanaf het water |
En geloof
ons, het dalen van de koperen ploert in de Golf van Mexico was een prachtige
vertoning. Ook het eten aan boord was prima, evenals het weer en de drankjes.
Er was 1 minpuntje: de entertainer van deze cruise. Een reggae-achtig type met
de twijfelachtige naam “ Frankendread “, die zo vals zong dat de dolfijnen,
roggen en schildpadden uit pure lijfsbehoud naar diepere wateren zijn
afgezonken om dit veel te luide gejammer maar niet te hoeven aanhoren. We hebben
dan ook geen vis of ander zwemmend schepsel gezien, erg jammer van deze
surrogaat Bob Marley. Verder was het een mooi boottochtje met lekker eten. Na
deze pijniging aan de gehoorgangen, wilden we nog een winkeltje bezoeken waar
Ineke een mooi horloge had gezien.
 |
| Frankendread, met een valse bijsmaak |
Als aankomend projectmanager hoor je goed
bij de tijd te zijn en Ien was al jaren verstoken van een degelijk uurwerkje.
We kwamen een prijs overeen en de verkoper had een goed verhaal over garantie
en hoe mooi Key West wel niet was. Tot het op betalen aankwam en hij 50 dollar
meer aansloeg. Sipke’s humeur na Frankendread was al niet al te best, en dit
geintje viel dan ook niet in goede aarde ! Op een gegeven moment wilde de
verkoper alleen nog met de lady praten, want de gentleman werd hem te “ mad “,
en hij praatte niet met mad-men. Nou, wij niet met “ uitgekookte “ verkopers,
dus op de scooter en weg uit dit gekkenhuis op het voeteneind van Florida. Ach,
zo erg is het nou ook weer niet, maar morgen slingeren we de 10 cilinders weer
aan en zoeken een State Park op richting Miami. We spraken met een Canadese
buurvrouw op de camping, die ons al heeft uitgenodigd om, als we naar de natuur
willen reizen, welkom zijn bij haar thuis in Vancouver. Een zeer aanlokkelijk
idee na de drukte van dit Salou in Florida. Goed, tot zover maar weer. We
naderen stilaan het eind van deze reis. Maar eerst nog de derde prijsvraag
natuurlijk ! Hier komt ie: hoever is Cuba op zijn kortst van het vaste land van
Amerika verwijderd, in mijlen ? Inzendingen weer via het gastenboek a.u.b.
onder vermelding van prijsvraag 3. Tot ziens ! Groetjes van jullie reisleiders
Sipke en Ineke.
 |
| Geen commentaar..... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten