We naderen de zuidkust.....

Dag lieve mensen,

Hier weer een update van onze vakantieblog. We beschikken na twee dagen weer over een netwerkverbinding, want de afgelopen nacht stonden we weer in een nationaal park. Zoals jullie weten waren we onderweg naar Myrtle Beach in South Carolina, maar dit bleek een soort van Scheveningen te zijn met heel veel drukte op de lokale wegen en schreeuwerige reclameborden in de bermen, sommige zo groot als een half voetbalveld.

Blijft mooi.........

Niks voor ons, dus we zijn een stukje verder naar het zuidwesten gereden en belandden bij toeval in een erg mooi nationaal park aan de Atlantische oceaan. Gelukkig was er nog een plekje voor een nacht, want het schijnt hier Springbreak te zijn, waarbij vele mensen met hun campers en caravans de kust en het warmere weer in het zuiden opzoeken. Wat verder opvalt in dit deel van de States zijn de vele kerken die je voorbij komt, bijna allemaal met een Baptistische inslag. Zo nu en dan zien we er een met een katholieke achtergrond, maar het lijkt wel of zijn er meer kerken dan tankstations in het zuiden van de US. Dat is opvallend met al die benzine slurpende wagens op de weg. Verder zijn de wegen lang en recht ( klik hier ) en lijkt er soms geen eind aan te komen….. Maar goed, we stalden onze motorhome op Huntington Beach National State Park, op nog geen 100 meter lopen van het strand.

Helemaal voor ons alleen

Nog een gek feitje: op een State Park mag geen alcohol worden genuttigd, dit wordt door meerdere borden kenbaar gemaakt. En dat met 30 graden en de blikjes op een ideale temperatuur in de koelkast, en een droge keel van de vele kilometers…… Dit verbod hebben we dan ook maar op slinkse wijze omzeild. Op dit Park waren krokodillen te vinden, gelukkig in een soort van meer en zolang je jezelf maar niet in dit water begaf konden ze weinig kwaad. We hebben er enkele kunnen spotten en dit was een mooie aanvulling op onze verzamelde en gekiekte fauna tot nog toe. Alligatoren dus, naast de vele eekhoorns, veelkleurige vogels en andere kruipende wezentjes. Maandagavond hebben we, na het avondeten, een wandeling over het strand gemaakt, terwijl de vloed op zijn hoogtepunt was. 

Spannend muziekje..........

Dit is schijnbaar niet gebruikelijk bij de Amerikanen, want we hadden het strand praktisch voor ons alleen. Men zit liever een kampvuurtje te maken naast de camper of laat de honden uit. Bijna iedere campereigenaar is hier tevens in het bezit van een of meer honden. Dinsdag vroeg uit de veren, want het was bewolkt en tijd voor een stad. Charleston deze keer en het doel was om rond te lopen in het historische centrum van deze oude stad van de dans en zijn karakteristieke huizen. Na twee uur rijden kwamen we in de buurt, maar het duurde even om ons campertje geparkeerd te krijgen.

Historische gevel in Charleston

Op de openbare parkeerplekken in het oude centrum werden we geweigerd, maar uiteindelijk mochten we hem, na vriendelijk vragen aan de manager, parkeren op het terrein van een supermarkt. Hij had een A4-tje geschreven met de tekst dat we zijn gast waren en de wagen niet mocht worden weggesleept. Nadat we dit achter het voorraam hadden geplakt konden we op missie naar het centrum. Het historische centrum is relatief klein, met de gebruikelijke koetsjes voor de toeristen. Ook lag er een groot cruiseschip voor anker en dit was te merken aan de vele, met name oudere stellen die op zoek waren naar souvenirs en andere snuisterijen. We hebben wat mooie oude huizen met veranda op de foto gezet, een hapje gegeten, nog een rondje gelopen en hebben ons huis op wielen opgezocht om de drukte achter ons te laten en verder te trekken naar de volgende staat, Georgia. Deze hebben we net niet bereikt en staan op dit moment 10 kilometer voor Savannah, een kuststad in het noorden van Georgia. De camping is net nieuw en het netwerk prima. Het weer wordt een beetje onzeker de komende dagen, hoewel de temperatuur hoog blijft ( 25-30 graden ). Afhankelijk van het weer beslissen we wat we gaan doen. Dit lees je de volgende keer dan wel weer. Nu nog een plasje in het toiletgebouw, waarbij de zaklamp uit het gekregen overlevingssetje prima van pas komt, want het is aardedonker op de camping! Voor nu de warme groeten van Sipke en Ineke.

Oppassen vogel !!!

Gezien in Charleston: een Harley Fietsidson

De Amerikaanse natuur in

Hoi trouwe volgers van onze blog,

Wederom waren we een poosje van de wifi-wereld afgesloten en dat had te maken met de wondere wereld van de Amerikaanse natuur waar we na ons bezoek aan Washington DC in belandden. En natuur hebben we gezien, maar daar over zo dadelijk meer. Na onze tweede nacht op de camping in DC werden we wakker met een wolkeloze hemel en beloofde het een stralende dag te worden. Voor het eerst de korte broek en de rok uit de koffer, zodat de we kleur op de beentjes konden gaan opdoen. Na een douche en een flink ontbijt schoven we aan in de zaterdagmorgen file, want rondom Washington staat men schijnbaar elk moment van de dag in de rij, ondanks de 5 tot 6 rijbanen naast elkaar. Toen we de ring verlieten en richting het westen aanhielden werd het al gauw rustiger en reden we richting ons doel voor zaterdag, het Shenandoah National Park, zo’n 110 kilometer vanaf de camping. Niet een dikke rij-dag dus. Door dit park loopt een weg van noord naar zuid, de Skyline-drive, en deze route is 110 mijl lang, snel gerekend een kilometer of 185.

Overstekend wild

De snelheid is hier maximaal 55 kilometer per uur, zodat je volop van de gigantische vergezichten kunt genieten als je over deze steeds verder oplopende weg rijd. Na een strenge winter hier is de natuur redelijk achter en dat kun je duidelijk zien aan de nog kale bomen en begroeiing, maar dit zou de kans op het zien van wilde zwarte beren moeten verhogen. En dat klopte. Op een gegeven moment stonden er auto’s stil op de weg en stak er een moederbeer met 2 kleine beren de weg over, en we garanderen jullie: dat is wel even wat anders dan een haas met haast tussen Jutryp en Hommerts. We waren nog maar net in het park, dus dat beloofde veel voor de rest van de route.

Een kilometer of 40 verder zat er een redelijk grote welp naast de weg tussen de grassprieten te wroeten. Ook hier weer de nodige toeschouwers en we kregen de kans een mooie foto te maken van het overigens zeer relaxte dier. Geweldig, zo’n ontmoeting met een dier dat bij ons thuis alleen in de dierentuin voorkomt. Verder struinen er vele herten langs de weg, maar die hebben vaker auto’s gezien en zijn niet heel erg schichtig. Alleen als je stopt schieten ze weg. Halverwege de route is een camping midden in de natuur, zonder stroom en luxe voorzieningen. Hier stonden we tegen 3 uur ’s middags stil en besloten we te overnachten. Niet direct natuurlijk, want het weer en de tijd lieten een mooie wandeling door de natuur toe. In de buurt was een waterval en die kon je over een trail ( looppad, niet van asfalt ) bereiken en dat hebben we geprobeerd.

De paden op ( of af ? ).....

Dat is ook gelukt, want de heenweg ging hoofdzakelijk bergafwaarts over een goed begaanbaar pad. Na een foto van het naar beneden stortende water werd het tijd om terug te gaan en dat hebben we geweten. Via een andere route ging het steil bergop en was het klauteren geblazen over grote stenen en glibberige paadjes. Maar na enkele verplichte pauzes bereikten we de camping weer en waren we bijna 3 uur verder. Dat was een aanslag op onze toch al vermoeide kuiten na twee dagen Washington. Omdat het gauw donker werd sliepen we vrij vroeg en zondagmorgen scheen wederom de zon, maar was het wel 10 graden warmer. We wilden vroeg vertrekken, zodat we misschien weer allerlei beestjes zouden zien onderweg, maar dit viel tegen. Totdat Ineke een beer(tje) zag zitten in een boom, een meter of 4 boven de grond. We keerden de camper, reden het dier voorbij, keerden weer en op het moment dat we stopten sprong hij van zijn plek en spurtte de bossen in. Nooit geweten dat een beer zo snel kan rennen en we waren te laat voor een foto. 

Nogmaals moeder en kind

Vanaf dit nationaal park zijn we eigenlijk recht naar beneden, naar het zuiden gereden en de bestemming was Myrtle Beach. We hebben besloten om de route via Virginia Beach te schrappen in verband met minder weer daar en de vele kilometers om. De zon en de hoge temperaturen lachen ons aan en daarom gaan we meer rechtstreeks zuidwaarts. Mede ook door de verhalen van een inwoonster van Florida, die we op de camping spraken en mooie plekken heeft aangewezen in het zuiden. Tegen 5 uur hebben we een camping opgezocht, omdat de afstand naar Myrtle Beach tot wel ver bleek voor 1 dag. En het was 30 graden, tijd voor een biertje en een glas rode wijn in de zon. Maandag nog een kleine 3 uur en dan staan we aan de kust in South Carolina.

Shenandoah NP

De bedoeling is om vervolgens de kustlijn te volgen en via Georgia naar Florida te rijden. We gaan er van uit dat we daar steeds kunnen beschikken over netwerken, dus we houden jullie wederom regelmatig op de hoogte! En o ja, Ineke heeft na wat aandringen ook een stuk gereden met de camper. De voorwaarden waren: niet in de stad, geen regen, geen drukte op de weg en minimaal een vierbaansweg met zo weinig mogelijk bochten. Ze heeft 15 kilometer gereden met een flauwe bocht naar links halverwege……..Toen andere er een dorp…… Groeten van Sipke en Ineke ! PS: klik op de foto's voor een grotere versie.






Er zijn ook kleinere beestjes in dit geweldig mooie Nationaal Park

Je hebt kleine..............

.......en je hebt grote.

Washington DC 2

Hallo vrienden en vriendinnen,

We hebben een onrustige nacht achter de rug en daar was maar 1 reden voor, namelijk de volgende gedachte: hoe hebben we in Washington DC het Witte Huis kunnen missen ? Die kans krijgen we waarschijnlijk voorlopig niet weer, dus besloten we er nog maar een nacht aan vast te knopen op camping Cherry Hill Park en de stad een tweede bezoek te brengen. De weersvoorspellingen spraken over onweer in de tweede helft van de middag en dan is een nationaal park ook niet je van het, dus in alle vroegte de bus maar weer genomen naar de metro en vervolgens de stad weer in. Vooraf hebben we een ontbijt naast de camper genuttigd, de zon scheen en het begon al aardig op te warmen ( op moment van schrijven komt de regen met bakken uit de lucht en horen we gerommel in de verte, tijd = 18.00 uur ). Goed, Washington DC, poging twee.

In front of the White House

Al gauw vonden we het onderkomen van Barack en Michelle en we waren natuurlijk niet de enigen die dit mooie gebouw op de gevoelige plaat wilden vastleggen. Hier worden veel camera’s uitgewisseld, zodat iedereen op de foto komt met The White House op de achtergrond. Er is veel toezicht aanwezig, en toen Sipke een stap over een afzetting zette om een familie op de foto te zetten werd er toch heel erg dringend “ Jo “ geroepen door een klerenkast van een bewaker. Toch wel fatsoenlijk om “ U “ te roepen op z’n Fries, maar Sipke was toch wel erg snel weer terug achter de afzetting…… Op naar het monument dat herinnert aan de Tweede Wereldoorlog en het Vietnam-monument.

Spreekt voor zich.......

Met name dat laatste is op de een of andere manier erg aangrijpend. Mensen ( we vermoeden familie van omgekomen soldaten in Vietnam ) kunnen een afdruk laten maken van een naam, waarvan er 58.000 (!)  zijn gegraveerd in een gigantische muur. Ook liggen er vele boodschappen en briefjes onder aan de muur die iets persoonlijks vertellen, en dit zorgt voor een emotionele sfeer die indruk heeft gemaakt. Vlakbij in de buurt is The Lincoln Monument, een soort van Colosseum met een groot beeld van Abe Lincoln erin, zittend in zijn stoel en uitkijkend over de Pool of Reflection, waarin de Needle reflecteert. Ook dit is vrij indrukwekkend. Je kunt van de Amerikanen zeggen wat je wilt, maar hier in DC is veel aandacht voor geschiedenis en dit wordt gerespecteerd.

Pool of Reflection

De monumenten en de omgeving zijn erg goed onderhouden en schoon en je voelt gewoon het respect voor de geschiedenis. Dit wordt van jongs af aan bijgebracht, getuige de vele groepen scholieren en kleine kinderen die van monument naar monument worden gesleept. Aan de gezichtjes te zien interesseert het niet iedereen even veel. Na al dit geschiedenis-geweld hebben we nog wat winkels bezocht en aangezien de lucht ging betrekken al gauw de metro opgezocht voor de reis retour naar de camping. Terug op de camping begon de lucht te lekken en we hebben de camper niet droog weten te bereiken. Tijd voor de blog en langs deze weg spreken we onze dank uit voor alle reacties en berichten. Vinden we echt heel erg leuk, en we wensen iedereen een prachtige Koningsdag op zaterdag. Wij gaan de natuur in en verlaten Washington DC. We hebben geen idee wanner we weer een netwerk tegen komen, maar houden jullie zoals altijd op de hoogte, desnoods weer bij Mac Donalds.  See Yah ! Sipke en Ineke. PS: Klik hier voor een speciaal woordje van Barack persoonlijk.

Washington DC

Dag lieve mensen,

toen we vanochtend wakker werden in Lancaster was de zon net op en beloofde het een schitterende dag te worden. Nou, die belofte kwam uit, hoewel het toch nog vrij fris was. Na een ontbijt, compleet met ham en eieren uit Canada ( merci beaucoup omke Gaetan ! ), hebben we de dikke V10 weer aan geslingerd en ging het richting de hoofdstad van de VS, Washington DC. Het eerste deel van de route ging wederom door het werkelijk prachtige Pennsylvania, zeker met de mooie blauwe luchten van vandaag.

Amish-farm

We konden het niet laten om nog een ploegende Amish-boer op de foto te zetten, en tevens een foto te maken van een boerderij in het beginnende voorjaar in deze streek. Het is prachtig om met dit weer door deze omgeving te rijden. Maar al gauw, het was vandaag maar een korte etappe, belandden we in de drukte van Baltimore en vervolgens Washington. Aan de noordkant van DC is een camping tussen twee snelwegen in en een echte uitvalsbasis om de stad te bezoeken. Je komt hier niet voor je rust met al dat razende verkeer. Omdat we de camper al vrij vlot op zijn plek hadden staan, kochten we bij de receptie twee kaartjes voor de metro en de bus bracht ons in 20 minuten naar het metrostation. Daarna stonden we in een half uur midden in het centrum. Het eerste bezoek was aan het Capitool, waar het natuurlijk stikte van de toeristen.

Ineke voor het Capitool

Daarna hebben we het Witte Huis gezocht, maar konden er niet goed bij komen. Het was al met al een gigantisch eind lopen en dat hebben we net niet ver genoeg gedaan voor dit onderkomen van Barack en Michelle. Spijtig, maar helaas. We hebben nog een aandenken gekocht in het Hard Rock Cafe en wilden er graag een hapje eten: wachttijd anderhalf uur. Gelukkig zat het plaatselijke hamburger-etablissement met de gele M om de hoek, dus deze keer maar een snelle hap. Overigens is de koffie er zeer goed, overal in de States eigenlijk.

Veel beveiliging overal

Geen gedoe met schuim erop en eerst nog bonen malen, maar gewoon een stevige kop zwarte filterkoffie. Zo hebben we de koffie het liefst. Het werd tijd voor het openbaar vervoer naar de camping, en het was al weer donker toen we op de camping aankwamen. We weten nog niet wat we morgen gaan doen, waarschijnlijk richting de natuur in de vorm van het Shenandoah National Park, hier om de hoek ( 80 mijl ). Maar niet zonder de tweede prijsvraag aan te kondigen ! Die luidt: we zijn nu in Washington DC, hoeveel staten hebben we doorkruist tot onze aankomst hier ? Tel hierbij de provincie(s) in Canada bij op en stuur dit aantal in onder vermelding van prijsvraag 2. Inzenden kan weer op de gebruikelijke manier via het gastenboek. Voor de winnaar ligt er een lokaal product uit Washington DC klaar, dus doe mee en win ! Tot de volgende keer !

Kijk Michelle eens blij kijken met bezoek uit Holland.

Pennsylvania en The Amish

Hallo iedereen,

Terwijl jullie allemaal weer op 1 oor liggen, behalve de familieleden in Canada, gaan wij weer verder waar we zijn gebleven. Het is nu woensdagavond en we hebben vandaag een dagje Amish-cultuur achter de rug. We zijn gisteren in de namiddag aangekomen in deze streek, die naast landelijk ook erg mooi en schoon is. Men past hier goed op de omgeving. Gisteren was weer een rij-dag en naast lange Interstates ( hoofdautowegen ) zijn we tevens door Nationale parken gereden. 

Er gebeurden rare dingen....

Een ervan behoorde ooit tot de Mohawk-indianen en men herinnert je op vele manieren aan dit verleden. Naast de vreemde indianennamen van straten duidt alles in de streek op een indianenverleden, zoals de vele indianenbeelden in de tuinen. Waarschijnlijk serveert de plaatselijke McDonald’s een Mac-Mohawk, maar dit hebben we niet gecontroleerd. Naast indianennamen kwamen we ook andere namen tegen die we hier niet hadden verwacht: Belfast, Nazareth, Betlehem, Lebanon, Poughkeepsie en andere exotische namen. Maar goed, gisteren vonden we een camping in Bowmansville, een dorpje midden in de Amish-streek. Na een rondje over het campingterrein volgde een flinke onweersbui en zijn we vroeg onder de wol gedoken.

Dreigende situatie

We waren redelijk moe na twee lange rij-dagen. Vandaag dus rust en een dagje cultuur. Zoals u wel weet zijn de Amish een zeer gelovig volkje dat nog op traditionele wijze leeft. Men zegt zelfs zonder elektriciteit, maar zeker zonder zware landbouwmachines. We hebben enkele boeren hun land zien omploegen ( klik hier ) waarvan er eentje maar liefst 10 paarden voor de ploeg had. Verder bewegen ze zich voort in hun kenmerkende koetsjes met een paard ervoor. Deze koets heeft dan weer wel een accu, want ze hebben knipperlichten aan de achterkant. Op de hoofdwegen is een soort van brede vluchtstrook, speciaal voor deze kleine zwarte wagentjes met hun paarden. Het land is soms behoorlijk glooiend om niet te zeggen steil, dus de 1 pk karretjes hebben het soms moeilijk.

Nostalgische beelden in Pennsylvania

Vanmorgen na het verlaten van de camping, het weer was half bewolkt en fris, vonden we een soort van toeristisch winkelgebiedje waar je hetzelfde gevoel krijgt als in Volendam, alles gericht op de toerist. We waren vroeg en een uur later verschenen de eerste bussen met hoofdzakelijk oudere Amerikaanse toeristen. Na wat kleine aankopen was het tijd voor de Farmers Market, een overdekte markt waar overwegend voedsel te krijgen is. Je mag er van alles proeven en dit hebben we dan ook volop gedaan. We hebben wat fruit gekocht, vervolgens een vette hotdog en een halve liter koffie en we konden er weer wat uurtjes tegen. In deze omgeving rijdt nog een originele stoomtrein en deze hebben we voorbij zien komen, luidt toeterend met de stoomfluit en al rokend ( klik hier ). Na een rondje door het spoorwegmuseum hebben we een rondje gereden over het platteland, dat soms wel heel erg glooiend was. Maar wij hebben gelukkig 350 paarden die het werk doen, dus ons kenmerkende karretje heeft nergens moeite mee. Het is erg mooi in Pennsylvania, de staat waarin dit gebied ligt, en overal zie je de koetsjes rijden. De mensen hier dragen overwegend zwarte kleding en de mannen dragen strohoeden en lange baarden.

Traditioneel gekleed, geen H&M

De dames zijn gekleed in lange donkere jurken en hebben een kapje op hun hoofden. Verder is de step vrij populair, zowel bij volwassen als bij kinderen. Daaruit blijkt dat deze bevolking geen fossiele brandstoffen verbruikt. Tegen het eind van de middag dachten we nog even een kleine hap te nuttigen in een wegrestaurantje, maar dit resulteerde in het feit dat we vanavond niet meer hoeven te warm eten. Het blijft wennen aan de grote porties in dit deel van de wereld. Overigens is het eten goed in te nemen, en nee, we zitten praktisch niet bij de Mac, hoor. De koffie is ook perfect, alleen is de kleine editie hier wat we thuis een extra large zouden noemen. Het werd tijd voor een camping na deze rustige dag in dit gelovige deel van Amerika en die vonden we in Lancaster. Een groot terrein met campers zo groot als touringcars. Hierbij valt ons campertje zo nu en dan in het niet…… Soms hangt er achter deze rijdende kampeerbungalows nog een auto, voor de boodschappen zeker. Dat was het weer voor vandaag. Morgen gaan we richting Washington, vrijdag op de thee bij Barack en Michelle. Daar vandaan het volgende verslag en dus tot ziens ! Groeten van Sip en Ien.

Op natuurkracht.....

Terug naar de States.....

Hoi iedereen,

We are on the road again, of met andere woorden: we zijn weer onderweg. Vanmorgen hebben we afscheid genomen van de familie Lessard in Dixville. We hebben bij hen een geweldig weekend beleefd en willen hen nogmaals via deze weg bedanken voor de gastvrijheid en de gezellige momenten bij hen thuis. We zijn heel erg blij dat we via Canada zijn gereden en op deze manier leden van de familie hebben leren kennen waarvan we tot dan toe alleen de namen kenden. We gaan de stevige ontbijten van omke Gaetan en tante Mary missen, en de koffie die altijd klaar stond. En de herten en kalkoenen in de tuin, de Hummer, de wodka en het zwarte overhemd; geweldig en bedankt ! Maar de camper moet naar Miami, vandaar het vertrek maandagmorgen. We hebben eigenlijk het grootste deel van de dag gereden en hebben een camping gevonden in Saratoga, een van de zeer weinige die open is in deze tijd van het jaar. Wat dat betreft zijn we te vroeg, hoewel de natuur in de Adirondack Mountains in de staat New York al tot leven komt. We werden vrij makkelijk weer toegelaten tot de US en hebben er maar wat vaart in gezet. We hebben deze dag benut om wat kilometers te maken en hebben relatief weinig nieuws. Maar wel foto’s, dus nu volgen enkele kiekjes van de afgelopen dagen in Canada. We gaan er morgen weer wat vaart achter zetten en hopen woensdag een dag in Amish gebied door te brengen. Dan weer een verslag zoals jullie gewend zijn van ons. Tot dan en de groeten van Sip en Ien !

Camping Lessard te Dixville, Canada

 

De gastheer en gastvrouw voor het weekend

 

Sipke schiet een beer uit de boom.......

 

......die bij Ineke op haar schouder belandt !

 

Back in de USA.

 

Richting Canada.....

Hallo vrienden en vriendinnen,

Daar zijn we weer, binnen het bereik van een netwerk. Op moment van schrijven is het 19.30 en we zitten aan de keukentafel bij oom en tante in Dixville in Canada. We zijn vrijdagmiddag tegen 13.00 uur aangekomen en sindsdien hebben we alleen nog maar bijgepraat en kennis gemaakt met familieleden die we nog niet kenden. Maar even terug naar donderdagmorgen. We waren al vroeg uit de veren om te vertrekken naar het

Onze onderkomen voor 22 dagen

ophaalpunt, waar een shuttle ons zou komen oppikken om ons naar de camperverhuurder in Tappan te brengen. Dit verliep allemaal zeer soepel en om half 9 waren we al ter plaatse. Onze camper stond al klaar en men had de kachel aangestoken om de boel van binnen te verwarmen. Een klein uurtje later reden we van het erf, de koffers al verdeeld over de vele kastjes en de water- en gas- en benzinetank gevuld. Het weer was goed, de zon scheen en de 10 cilinders en de 350 pk’s hadden er zin in. Wij ook, dus op naar het noorden van de US, richting de Canadese grens. Deel 2 van de vakantie was begonnen. Het rijden met zo’n camper gaat zeer soepel, het is een automaat en het apparaat is zeer krachtig, maar dat moet ook wel. Dit autootje weegt 4,5 ton, dit is 4500 kilogram voor de langzame rekenaars. Wat er uit komt moet er ook weer in, daar kwamen we vrijdag achter bij de pomp ( slik ! ). We hadden het benzinebudget ruim opgezet en dit was geen onverstandige zet, kwamen we achter.

Ergens in Vermont

Maar goed, we reden New Jersey en New York uit, door Connecticut en Massachusetts en reden Vermont in. Onderweg een stop bij een supermarkt om de koelkast te vullen en daarna op zoek naar een camping voor de eerste overnachting. We hebben vakantie, dus de cruise control stond op 55 mijl / 90 kilometer maximaal. Met deze snelheid vliegen de trucks je om de oren, links en rechts komen ze om je heen, sommigen met minstens 120 km/h. Van begrenzers hebben ze hier nog nooit gehoord. We vonden een camping met de naam Running Bear Campground. Eigenlijk nog niet open, maar de eigenaar gunde ons een plekje. Onze eerste maaltijd in de camper smaakte prima en we lagen vroeg in bed, met de kachel op halve sterkte want de voorspellingen gaven nachtvorst aan. Vrijdagmorgen weer verder en we belandden in een omleiding wegens onder water gelopen wegen.

Omke en Mouike in Canada

Tegen 12 uur stonden we op de Canadese grens en op dat moment waren we de enigen die de grens wilden oversteken. Maar dat gaat niet zomaar. De beambte in het grenshokje had de nodige vragen en was hoofdzakelijk geïnteresseerd in de hoeveelheid drank, drugs en wapens die we mee wilden nemen naar Canada. Het ging alleen om het eerste in ons geval, maar men wilde dit wel even zelf controleren. De camper moest aan de kant, wij eruit en de sleutels inleveren. We werden vriendelijk verzocht voor de camper plaats te nemen en twee personen hebben alle kastjes, koffers , hoeken en gaten doorzocht en na een minuut of 20 waren ze van mening dat we goed volk waren en mochten we de grens over. En toen stonden we binnen 5 minuten bij Omke Gaetan en Mouike Mary voor de deur. We hebben de hele middag bij zitten praten en ’s avonds een maaltijd genuttigd met alle neven en nichten met hun kinderen. Zaterdagmorgen: sneeuw !

Ineke in de Hummer

De wereld was weer wit, niet erg maar toch. We hebben de ochtend aan de keukentafel doorgebracht en in de middag brak de zon door. Tijd voor wat 4x4 avontuur in de bossen. Ineke en Sipke zijn met de “ bike “ , een soort 4x4 golfkarretje, naar de spoorbrug in de buurt geweest en daarna hebben we een tochtje door de bossen gemaakt. Hoe Ineke deze monstertruck bestuurt, zie je hier.
Morgen is het zondag en gaan we met de gehele familie brunchen. Maandagmorgen denken we weer te vertrekken en gaan we de US weer in. Waar we belandden weten we nog niet, maar dat ga je maandagavond weer lezen. Dus tot de volgende keer maar weer ! Groeten van Sip en Ien.

Beestjes in de tuin, gewoon voor het huis !

 

New York City 3

Hallo allemaal,

Hier ons derde en laatste verslag uit New York. Het is een verblijf van 3 dagen geweest waarin we alle seizoenen hebben meegemaakt, lijkt het wel. Toen we maandag aankwamen was het warm en scheen de zon zo nu en dan. De korte broek kon aan. Gisteren, dinsdag, was het fris en heeft het een groot deel van de dag geregend. En vanmorgen, je raad het niet, lag er sneeuw op de auto’s en had het gevroren !

Sneeuw !

Het was ronduit steenkoud, maar een groot voordeel was dat de zon volop scheen. Een mooie dag voor de Hop-on / Hop-off bus dus. Lekker de toerist uithangen. Na het ontbijt dus weer met de trein naar Manhattan gereden, we kennen de weg zo langzamerhand. We waren het station nog niet uit of we hadden al twee tickets voor de bus met open dak te pakken. Deze bussen rijden een vaste route en op bezienswaardige plekken hebben ze vaste stops. Daar kun je eruit en heb je je ding gedaan, dan hop je er weer op. Elk kwartier verschijnt er weer een nieuwe bus. Onze eerste stop was The City Hall, vlak bij de Brooklyn Bridge. Nou was onze eerste bus er eentje met een plastic dak, waar de sneeuw nog op lag. De plastic panelen sloten niet helemaal, waardoor de bovenverdieping van de bus zo nu en dan werd getrakteerd op een stroom gesmolten sneeuw.

Hoppen in en uit de bus

Maar goed, was inclusief zullen we maar denken. Die City Hall was niet zo interessant, leuker was een wandeling over de Brooklyn Bridge, waarvan af je prachtige foto’s kunt maken van de skyline van Manhattan. De fietsers op de brug zijn minder blij met al die toeristen met hun camera’s, ze versperren veelal het fietspad en de F- en M- woorden zijn dan ook niet van de lucht. Vanwege de heldere blauwe lucht hebben we de wolkenkrabbers van de stad mooi kunnen vastleggen. Daarna zijn we Lower Manhattan doorgelopen, je komt dan o.a. via Wall Street en de New York Stock Exchange. Wij beleggen niet, dus voor ons geen hoogtepunt. Dat was het volgende onderdeel van deze dag wel: een heli-vlucht over de stad. We vertellen het niet, kijk zelf maar. Met recht een hoogtepunt ! Zeker met dit schitterende weer. Voor beide was het de eerste keer in een wentelwiek en zelfs Ineke, die amper in een lift durft te komen, was very excited. Na deze belevenis op hoog niveau hebben we de bus maar weer opgezocht die ons via de halve stad af heeft gezet bij Central Park, het grote groene deel van Manhattan. Hier hebben we een uurtje rond gesjouwd, maar ook nu deden de voetjes al weer redelijk zeer vanwege de vele kilometers lopen de afgelopen dagen.

Uitgeblust.....

We besloten een warme hap te nuttigen op Times Square en zijn terug gelopen naar het station om de trein naar Newark te nemen. De laatste kilometer naar het hotel was zwaar en languit op bed liggen we dit verslag te typen. We hebben het idee of hebben we de meeste bezienswaardigheden wel gezien in NYC en hebben het ook wel gehad met de drukte. Want dat is het: druk ! Zeker met mooi weer, zoals vandaag. Maar wel de moeite waard, waarbij Ground Zero de meeste indruk heeft gemaakt. Morgenvroeg met de shuttle naar de camperboer en dan richting Canada, waar we het paasweekend bij familie door gaan brengen. Hier komt waarschijnlijk ook het volgende bericht vandaan. En voor mensen die bijna niet konden wachten, hier is ie dan: prijsvraag 1! De vraag van de eerste van de drie prijsvragen luidt: als je de prijs van een treinkaartje, enkele reis, van Newark Penn Station naar New York Penn Station voor 2 personen vermenigvuldigt met het aantal blaren op Sipke zijn linker voet, hoeveel dollars heb je dan ? Onder de goede inzenders verloten we een lokaal product uit New York. Inzenden tot 10 mei en is mogelijk via het gastenboek o.v.v. Prijsvraag 1. Tot ziens ! Sipke en Ineke.

De skyline van Manhattan vanaf Brooklyn Bridge.

New York City 2

Hallo volgers van onze blog,

we schrijven onze tweede dag in New York en dit was een dag met slecht weer, regen en harde wind. We voelen de lange dag van gisteren nog steeds in de beentjes en waren vrij vroeg weer in ons hotel vanavond, dus nog tijd om de ervaringen van vandaag met jullie te delen. Met een lekker blik koude Budweiser naast de laptop.....


Statue of M&M

Regen en wind dus. Na een stevig ontbijt de jas maar aangetrokken en wederom in de trein naar Manhattan. Eerst maar eens een blik werpen in Macy's, men zegt 's werelds grootste warenhuis. Een super V&D dus, waar alleen al de afdeling horloges groter was dan de Albert Hein in Leeuwarden. Grappig was een oude, originele roltrap van hout ergens onder in het gebouw. Na wat slenteren zijn we maar weer opgestapt, want schijnbaar geldt: hoe groter de zaak, hoe hoger de prijzen..... Op zoek naar wat souvenirs., en zaken met aandenkens aan NY zijn er genoeg.
Richting Times Square belandden we in een drie verdiepingen hoge winkel geheel gewijd aan M&M's ! Een paradijs voor de liefhebbers van het in een kleurig chocolade-omhulsel gegoten nootje. En wat er allemaal niet aan gewijd is: van T-shirts tot knuffels en van speelgoed tot nog veel meer met 2 M's er op aangebracht. Natuurlijk kon je de snoepjes per kilo aanschaffen uit metershoge silo's met M&M's. Helaas komen onze koffers al overvol retour, dus de aanschaf van deze gekleurde rakkers hebben we maar overgeslagen.
Na deze vrolijke snoepwinkel en een lopend buffet in de bistro ernaast vonden we het tijd voor serieuze zaken en hebben we de metro genomen om een bezoek te brengen aan Ground Zero. 

WTC memorial Ground Zero

Ondergronds ben je er zo en toen we aankwamen was het gelukkig droog. Om de plek te bezoeken waar de Twin Towers hebben gestaan moet je een ticket halen, maar deze is gratis. Men verlangt dat je in ruil een donatie schenkt en men denkt dan aan 5 dollar per persoon. Zo gezegd zo gedaan en vervolgens weer lekker in de rij voor de entree, de beveiliging en de eigenlijke toegang. Maar dan sta je ook ergens ! We weten allemaal wat daar is gebeurd en dat voel je ook. Het is zeer indrukwekkend. Het nieuwe WTC gebouw, wat overigens volgend jaar wordt geopend, maar zeker ook de beide vierkante vijvers waar de noord- en de zuidtoren hebben gestaan. In de randen zijn alle namen gegraveerd van de slachtoffers en hier en daar heeft men in een letter van een naam een roos gestoken. 

Bizar gezicht is dat zo nu en dan een vliegtuig laag komt overvliegen en velen dan direct omhoog kijken. Op die plek zal dat waarschijnlijk altijd bizar blijven. Ground Zero is bijzonder, bijna onwerkelijk.....
Na dit bezoek wilden we naar Grand Central Station, dus weer op naar de metro.

Het nieuwe WTC gebouw

Ineke was er wat eerder dan Sipke, want nadat Ien de overvolle metro instapte klapten de deuren dicht en verdween ze in de duisternis. Sipke nam de volgende metro en op het volgende station was de hereniging, zodat we deze reis toch nog gezamenlijk konden voortzetten. En ook Grand Central Station is indrukwekkend. Wat een immens gebouw en tevens heel erg mooi en schoon. Het is een wereld op zich met naast een stations-functie een markt, vele restaurants en een gigantische centrale hal. Wel wat anders dan het kille perron te Hurdegaryp. Hier nog een warme hap en daarna hadden we beiden last van cement in de benen. Terug naar het hotel.

Grand Central Station

Morgen onze laatste dag in NYC en het weer belooft beter te worden dan vandaag. Op het programma staat in ieder geval Central Park, maar met ons weet je het maar nooit. Je gaat het lezen en zien ! Tot de volgende keer.

NY Fire Department naast Ground Zero

New York City

Hallo iedereen,

wat we 10 maanden geleden allemaal hadden geboekt en geregeld stond nu dan eindelijk op het punt van beginnen: onze trip naar de US. We begonnen er zo langzamerhand ook echt wel naar uit te kijken, alle voorbereidingen waren afgerond en de koffers stonden al een poosje gepakt. Op naar Schiphol !

UA 071

Omdat we daar 3 uur van te voren al aanwezig moesten zijn ging om 03.30 uur de wekker en stonden we tegen 6 uur op het vliegveld. Inchecken en de douanecontrole gingen erg vlot en een kwartier te laat vertrokken we richting Newark, waar we ruim 8 uren later op tijd zijn geland. Onderweg geen problemen, alleen de landing was wat onzacht vanwege de harde wind. Verder was de service en de catering prima, dus geen klachten over United Airlines.
We hadden verhalen gehoord over strenge douaneregels en lange wachtrijen bij aankomst, maar dit viel ons reuze mee. Je moet vingerafdrukken achter laten en er wordt een foto van je gemaakt. Dit duurt per persoon eventjes, maar alles ging redelijk vlot. Daarna lagen ook de koffers al hun rondjes te draaien op de band, dus om een lang verhaal kort te maken: binnen de kortste keren stonden we bij ons hotel. Er rijdt elk half uur een shuttle van en naar het vliegveld dus ook dit ging erg gemakkelijk. Vervolgens, na een douche en een kop koffie, was het tijd om ons eerste bezoek te brengen aan de Big Apple.

De Amerikaanse V&D

De zon scheen en het was een graadje of 22, kortom perfect weer voor een wandeling door Manhattan.
Met de trein ( station in de buurt van het hotel ) stonden we in een klein half uur op New York Penn Station in Manhattan. Deze rijdt onder de Hudson rivier door en komt ondergronds aan in de buurt van Madison Square Garden. En u weet, wij hebben toch al het nodige gezien qua stad, maar hier waren we de weg toch even kwijt. We hadden eigenlijk geen idee waar heen en hoe ver. Een metrokaartje uit een machine halen lukte ook al niet en het leek of waren we een boerenarbeider en zijn vrouw, in 1954 voor het eerst vanuit Akkerwoude naar het grote Ljouwert, met de Fram-bus.
Na wat gevraag hadden we uiteindelijk de juiste uitgang te pakken en stonden we weer bovengronds. Het eerste wat opvalt: hoog ! En: druk ! In de benen dus en voor we het wisten stonden we op Broadway. Daarvandaan naar Times Square en van beide is het precies zo als op televisie.
Veel grote schermen met reclame en shows die worden aangekondigd, heel veel gele taxi's en ontzettend veel mensen.

Culinair genieten op Times Square

Maar het is toch wel indrukwekkend, we kenden het alleen van televisie en om er dan zelf te lopen is wel iets aparts. Het weer was prima dus we hebben op de tribune op Times Square wat gegeten, je raad het al: Mc.D..... En inderdaad, de Big Mac smaakt net zo als thuis.Omdat het weer zo goed was hadden we besloten om naar de top te gaan van het Empire State Building voor een mooi uitzicht over de stad. Dit hadden er meer bedacht en na ruim een uur in de rij ( in de rij voor een ticket, in de rij voor de securitycheck, in de rij voor de lift, en soms ook zomaar in de rij voor ? ) schoten we in een lift naar de 86e verdieping. Dit was echt de moeite waard, boven zie je pas hoe groot de stad is en hoe veel hoge gebouwen er opeen gepakt zijn. Geweldig ! Met de volgende lift zijn we naar de 102e verdieping geweest, daar sta je bijna in de top en voel je het gebouw bewegen. Raar gevoel moeten we bekennen, maar het is absoluut de moeite waard.

Manhattan vanaf ESB

Het is wel erg druk boven, dus na een rondje " uitkijken " en de nodige foto's zijn we weer snel afgedaald. De lange dag begon zich te wreken en de beentjes begonnen te klagen. Op het station nog een slice of pizza en een koud biertje en vervolgens de trein in op zoek naar het hotel.
Tien uur lagen we in bed, ruim 24 uur na de wekker in Burgum. Kapot, maar tevreden over een vlekkeloze reis en de eerste indrukken van NYC en Amerika. Misschien een vreemde tik, maar wat we echt fantastisch vinden klinken zijn de toeters van de treinen die langsrijden in de buurt van het hotel. Daar kan geen andere luchthoorn tegenop !
Kortom, reis okay, hotel okay en wij okay.


Een geslaagd begin van deze reis waarvan we jullie vanaf nu weer regelmatig op de hoogte houden. Tot de volgende keer met het tweede deel vanuit New York !

Ground Zero vanaf ESB