Richting Canada.....

Hallo vrienden en vriendinnen,

Daar zijn we weer, binnen het bereik van een netwerk. Op moment van schrijven is het 19.30 en we zitten aan de keukentafel bij oom en tante in Dixville in Canada. We zijn vrijdagmiddag tegen 13.00 uur aangekomen en sindsdien hebben we alleen nog maar bijgepraat en kennis gemaakt met familieleden die we nog niet kenden. Maar even terug naar donderdagmorgen. We waren al vroeg uit de veren om te vertrekken naar het

Onze onderkomen voor 22 dagen

ophaalpunt, waar een shuttle ons zou komen oppikken om ons naar de camperverhuurder in Tappan te brengen. Dit verliep allemaal zeer soepel en om half 9 waren we al ter plaatse. Onze camper stond al klaar en men had de kachel aangestoken om de boel van binnen te verwarmen. Een klein uurtje later reden we van het erf, de koffers al verdeeld over de vele kastjes en de water- en gas- en benzinetank gevuld. Het weer was goed, de zon scheen en de 10 cilinders en de 350 pk’s hadden er zin in. Wij ook, dus op naar het noorden van de US, richting de Canadese grens. Deel 2 van de vakantie was begonnen. Het rijden met zo’n camper gaat zeer soepel, het is een automaat en het apparaat is zeer krachtig, maar dat moet ook wel. Dit autootje weegt 4,5 ton, dit is 4500 kilogram voor de langzame rekenaars. Wat er uit komt moet er ook weer in, daar kwamen we vrijdag achter bij de pomp ( slik ! ). We hadden het benzinebudget ruim opgezet en dit was geen onverstandige zet, kwamen we achter.

Ergens in Vermont

Maar goed, we reden New Jersey en New York uit, door Connecticut en Massachusetts en reden Vermont in. Onderweg een stop bij een supermarkt om de koelkast te vullen en daarna op zoek naar een camping voor de eerste overnachting. We hebben vakantie, dus de cruise control stond op 55 mijl / 90 kilometer maximaal. Met deze snelheid vliegen de trucks je om de oren, links en rechts komen ze om je heen, sommigen met minstens 120 km/h. Van begrenzers hebben ze hier nog nooit gehoord. We vonden een camping met de naam Running Bear Campground. Eigenlijk nog niet open, maar de eigenaar gunde ons een plekje. Onze eerste maaltijd in de camper smaakte prima en we lagen vroeg in bed, met de kachel op halve sterkte want de voorspellingen gaven nachtvorst aan. Vrijdagmorgen weer verder en we belandden in een omleiding wegens onder water gelopen wegen.

Omke en Mouike in Canada

Tegen 12 uur stonden we op de Canadese grens en op dat moment waren we de enigen die de grens wilden oversteken. Maar dat gaat niet zomaar. De beambte in het grenshokje had de nodige vragen en was hoofdzakelijk geïnteresseerd in de hoeveelheid drank, drugs en wapens die we mee wilden nemen naar Canada. Het ging alleen om het eerste in ons geval, maar men wilde dit wel even zelf controleren. De camper moest aan de kant, wij eruit en de sleutels inleveren. We werden vriendelijk verzocht voor de camper plaats te nemen en twee personen hebben alle kastjes, koffers , hoeken en gaten doorzocht en na een minuut of 20 waren ze van mening dat we goed volk waren en mochten we de grens over. En toen stonden we binnen 5 minuten bij Omke Gaetan en Mouike Mary voor de deur. We hebben de hele middag bij zitten praten en ’s avonds een maaltijd genuttigd met alle neven en nichten met hun kinderen. Zaterdagmorgen: sneeuw !

Ineke in de Hummer

De wereld was weer wit, niet erg maar toch. We hebben de ochtend aan de keukentafel doorgebracht en in de middag brak de zon door. Tijd voor wat 4x4 avontuur in de bossen. Ineke en Sipke zijn met de “ bike “ , een soort 4x4 golfkarretje, naar de spoorbrug in de buurt geweest en daarna hebben we een tochtje door de bossen gemaakt. Hoe Ineke deze monstertruck bestuurt, zie je hier.
Morgen is het zondag en gaan we met de gehele familie brunchen. Maandagmorgen denken we weer te vertrekken en gaan we de US weer in. Waar we belandden weten we nog niet, maar dat ga je maandagavond weer lezen. Dus tot de volgende keer maar weer ! Groeten van Sip en Ien.

Beestjes in de tuin, gewoon voor het huis !