Weer thuis

Beste volgers,

Een half uur te vroeg zette zaterdagmorgen de Boeing 767 met vluchtnummer UA946 zijn wielen aan de grond op Schiphol, komende vanaf Washington Dulles. Dit, en de verwelkoming door Annemarieke in de ontvangsthal, maakt een definitief einde aan een kleine 4 weken van heerlijke ontspanning en geweldige ervaringen in Amerika en een klein deel van Canada. We hebben heel erg veel gedaan en beleefd en terugdenkend kunnen we ons de ervaringen, ontmoetingen en verrassingen maar amper voor de geest halen. Er is zoveel gebeurd dat we er echt voor moeten gaan zitten om de dingen op een rijtje en in de juiste volgorde te zetten. Gelukkig helpen de ruim 2000 foto’s hierbij en al kijkend komen de herinneringen dan weer boven water. Een ding is zeker, het is allemaal veel te snel om gegaan, maar dit gevoel heeft iedereen na een ontspannen  ( klik hier ) en mooie periode. We hebben een geweldig gevoel overgehouden na en aan deze reis, die eigenlijk uitsluitend uit positieve ervaringen bestaat. De echte hoogtepunten waren ons bezoek aan de familie in Canada, de prachtige natuur ( klik hier ) in grote delen van Canada en Amerika, de vriendelijkheid van de mensen op het platte land en het rijden met het huis op wielen, de dikke Ford met zijn reuzenkracht ( was wel even slikken toen Sipke in zijn VW-bus stapte zaterdagmiddag, 262 PK minder ). Ook het weer was eigenlijk geen probleem, we hebben alle seizoenen meegemaakt: nachtvorst en sneeuw in Vermont en Canada, geregend heeft het zo nu en dan tijdens de wat langere rij-dagen, en zon en warmte vanaf South Carolina tot aan de laatste dag. De kachel en de airco in de camper wisten er wel raad mee. Verder was de afwisseling van landschappen erg mooi, maar wat wil je na 2989 mijl ( 4962 km. ). We hebben in de bergen gezeten, in grote bossen, op lange stranden, op mooie stukken platteland, in grote steden en op lange Highways en Interstates. Kortom, we hebben een idee hoe Amerika is en leeft, waarbij onze voorkeur nadrukkelijk uitgaat naar de natuur met zijn mooie beestjes, u heeft de foto’s kunnen aanschouwen. Voor ons plattelanders uit het noorden van Nederland blijven een paar zaken wennen in The States, waarmee we niet willen zeggen dat we het afkeuren of veroordelen. Een ding is de tip-cultuur, en daarmee bedoelen we niet het wijzen op een mooie locatie of een andere soort van aanwijzing. Met name in de stad, en we zagen dit vooral in Miami, is dat je overal een fooi voor moet geven. Een fooi aan de chauffeur van de shuttle van het vliegveld, een fooi voor de kruier van de koffers, voor de taxi, voor de serveerster, voor de receptiebediende, voor de conciërge die op je koffers past….. Geen fooi is geen groet ! We weten, het is de cultuur, maar dat zijn wij niet gewend. Ook het getoeter van vele auto’s in de steden is wennen, maar verbazingwekkend is dat iedereen toetert als het ook maar even te lang duurt, maar niemand zich er wat van aantrekt. Daarnaast is het getoeter van de treinen weer een hoogtepunt, maar dit is een tik van Sipke. Verder waren er zoveel andere dingen die ons verbaasden, verwonderden of indruk maakten, je ziet onderaan dit bericht nog wat foto’s ervan. We gaan zeker weer naar het westen van de wereld, en we hebben het al eens eerder genoemd: Noordwest Amerika en westelijk Canada is een gebied waarin we ons gaan verdiepen als bestemming voor een komend jaar. Het schijnt daar zo mooi te zijn……. Ook dan wel weer een blog, maar dat hoor je t.z.t. wel weer. Tot slot zijn er natuurlijk nog wat prijzen te verdelen:

Prijsvraag 1: het goede antwoord was 10 dollar en de prijswinnaar is Emiel ! Bedankt voor je inzending en het was geen strikvraag. Veel plezier met de prijs die door Ineke aan jou wordt uitgereikt.

Prijsvraag 2: het goede antwoord luidde 8 in Amerika en 1 in Canada. Er was geen juiste inzending, maar Annemarieke heeft het aantal in Canada juist geraden, dus Anna: gefeliciteerd en veel plezier met de prijs !

Prijsvraag 3: het juiste antwoord was 90 mijl. En alleen Nelly heeft dit goed geraden ( zie ook de foto onder ergens ). Nelly, van harte en veel plezier met je prijs, die door Ineke officieel aan je wordt uitgereikt !

Verder alle inzenders, volgers en andere geïnteresseerden heel erg bedankt voor jullie aandacht voor dit reisverslag. Mocht je ook eens zoiets overwegen, wij hebben erg goede ervaringen met Travelhome ( voor de organisatie en de vliegtickets ), Camping World ( de camper en hun perfecte service, veel lof ), United Airlines ( goede prijs-kwaliteit ), McDonalds ( goede wifi-verbinding en lekkere koffie ), en Amerika zelf, maar dat heb je al uitgebreid kunnen lezen. Nogmaals bedankt iedereen en tot de volgende blog !!!!!! Groeten van Sipke en Ineke. Tot slot nog wat hoogtepunten:



 

Namens de beide reisleiders: tot de volgende blog !!!!!

Het einde nadert......

Voor de een na laatste keer hallo iedereen,

Het einde van onze Amerikareis 2014 is in zicht en daarmee ook het einde van de blog. Uiteraard volgt als we thuis zijn nog een uitgebreide debriefing ( Amerikaans jargon voor evaluatie ), maar dit wordt niet eerder dan aanstaande zondag. En natuurlijk worden dan de prijswinnaars van de prijsvragen bekend gemaakt, waarvoor tot aanstaande zaterdagavond 23.59 uur nog kan worden ingezonden. Dus wilt u nog kans maken op een attentie uit een ver oord, zend in dat antwoord, graag onder de juiste vermelding.

Een schildpad in The Everglades

Maar dat later. Woensdagmorgen, na een zeer slechte nacht slapen op een hele mooie camping ( de temperatuur is die nacht niet onder de 30 graden geweest in de camper  ) hadden we de Florida Keys en haar tropische klimaat wel gezien. Direct na het opstaan hebben we een sprong in het zwembad genomen en na een douche en een bak koffie waren de meeste wallen onder de ogen wel verdwenen. Mooi weer is natuurlijk mooi, maar ’s nachts een graadje of 15 maximaal is ook wel erg lekker. Maar we willen niet zeuren en mogen voor wat betreft het weer deze reis absoluut niet klagen. Van sneeuw en nachtvorst, tot onweer en hevige regen, en tenslotte tot tropische warmte met heel veel zon, we hebben het allemaal meegemaakt. We verlieten woensdagmorgen de Keys en belandden in het begin van de middag op een camping ten zuiden van Miami.

Een alligator in The Everglades

De camper stond nog niet stil of we raakten in gesprek met een vakantieganger uit de staat Washington, helemaal in het noordwesten van de US. Hij bracht ons op het idee een bezoek te brengen aan de Everglades, iets wat wij eigenlijk niet wilden vanwege de innige contacten die Ineke heeft in dat soort moerasachtige gebieden met vliegende en stekende insecten ( overigens zijn de meeste muggenbulten inmiddels verdwenen,  dankzij de zalf en de massagetechnieken van Sipke: wrijven helpt wel degelijk ). De beste man wist ons te overtuigen dat hij een plek wist waar je alligators en andere beestjes kon zien in het wild, zonder gezoem als achtergrondmuziek inclusief de bijbehorende beten en steken. En hij had gelijk. Op zo’n 30 kilometer van de camping, net na de ingang van het nationaal park The Everglades, bevond zich een route die men kon lopen over vlonders, waarbij we in het wild meerdere krokodillen, schildpadden, vogels en andere schepsels hebben kunnen zien.

Moeder met kroost in een nest

De route was een kleine 2 kilometer lang en je wist niet waar je moest kijken, zoveel moois aan wild was er te zien. Natuurlijk wordt een en ander gereguleerd door de beheerders van dit park, maar de natuur kan hier grotendeels zijn eigen gang gaan. Dat hebben we niet zelf verzonnen, maar geleerd in het bezoekerscentrum van The Everglades. Je kan ook naar de commerciële firma’s, die je met een airboat ( met zo’n grote propeller achterop ) over de moerassen laten racen. U begrijpt wel, niks voor ons. Na de dinercruise in Key West zijn we inmiddels uitgekeken op deze vorm van vermaak. Dit bezoek was dus een goede tip en leverde mooie foto’s op. Toen we terug kwamen werd het toch echt tijd om de koffers op te zoeken en deze alvast te gaan pakken. Donderdagmorgen moest de camper retour en het inpakken vergde dermate veel precisie dat dit niet tot de volgende ochtend kon blijven wachten. Na wat trekken en duwen kregen we alles in de koffers en was het tijd voor onze laatste overnachting in onze trouwe reispartner, die gedurende de gehele reis van 2889 mijl geen krimp heeft gegeven. Dorstig als hij was heeft hij ons gebracht van noord naar zuid en ons vele mooie plekjes van de US laten zien.

Opruimen geblazen......

Maar dit voor de evaluatie van zondag. Donderdagmorgen hebben we afscheid van hem genomen in Fort Lauderdale en werden wij met een taxi naar ons hotel in Miami gebracht ( service van de verhuurder, grote klasse ). Vervolgens zijn we met de hotelshuttle en de metro naar het centrum van Miami geweest en hebben lopen banjeren over de kade aan de haven. Hier is een groot winkelcentrum met de nodige eet- en drink gelegenheden en hier hebben we ons prima vermaakt. We zijn nog met de bus ( een busrit zoals we nog nooit hebben meegemaakt, het leek wel of hing het leven van de chauffeur van deze ene rit af: al toeterend en slalommend door het verkeer, wat overigens wel erg opschoot ) naar een zogenaamde Mall geweest, een gigantisch koopcentrum met vele winkels op een hoop, maar dit kon ons niet echt bekoren. 

Ineke aan de kade in hartje Miami

 Terug naar het hotel dus, waar we een schitterende kamer op de 11-de verdieping hebben met uitzicht op de skyline van Miami. Vanavond vroeg onder de wol, want we hebben een vroege vlucht naar Washington DC. Daar mogen we 6 uurtjes wachten op onze aansluiting naar Schiphol, waar we zaterdagmorgen 07.15 ( AM, hihihi ) aan komen, tenminste als alles volgens schema verloopt. Zondag nog een laatste bericht van ons, en dan sluiten we de blog af. Tot dan en wie weet behoor je tot de prijswinnaars. Groetjes Sipke en Ineke.

In The Everglades
 

Goed toeven in Miami

Skyline Miami vanuit onze kamer op de 11-de

Vreemde vogels boven The Everglades



 

Nog steeds in de Keys

Hoi allemaal,

we zitten nog steeds in de Florida Keys. Dit heeft twee redenen: ten eerste is het inleverpunt van onze camper niet al te ver hier vandaan en het tweede: het weer is hier gewoon fantastisch ! Voor de vijfde opeenvolgende dag geen wolkje aan de hemel. Geen reden dus om dit tropisch deel van Amerika te verlaten. We hadden nog plannen om de Everglades te bezoeken, maar Ineke heeft al dermate veel te lijden gehad van muggen en zandvlooien dat we dat maar overslaan. De kans op nog meer beten van dit soort ongedierte is in de Everglades nog veel meer aanwezig. Afgelopen nacht hebben we weer in een State Park kunnen staan en vandaag staan we op een RV-resort in Key Largo. We hebben gisteren eigenlijk alleen maar in de zon gezeten, en vandaag ook. Op de camping die we vandaag aandeden was een mooi zwembad, want in de zee zwemmen is eigenlijk geen doen. Lekker genoten en niks doen dus. Vandaar nu enkele foto's van gisteren en vandaag. Ons volgende, en waarschijnlijk laatste, verslag komt uit Miami. Dit over een dag of twee. Tot dan ! Sip en Ien. ( klik hier voor gekke fratsen van salamanders )

Aan de Atlantische Oceaan

Fikkie stoken naast de camper ( weinig fikkie..... )

Enge grote krabben rondom de camper

Uitzicht op de Golf van Mexico

Relaxen in de zon

Zo nu en dan duiken deze kanjers op ( niet gevaarlijk )

Even de blog bijwerken.....

Baywatch

Nog eentje dan.....

Key West op zijn best !

Gegroet, volgers van deze blog,

In het vorige verslag waren we halverwege Florida en tevens op de helft van de A1A, de route die van noord naar zuid praktisch de hele kustlijn van Florida volgt. Aangezien een zeer groot deel van deze route eigenlijk alleen maar door bebouwing gaat hebben we na het verlaten van Sebastian Inlet SP de I95 opgezocht, de Interstate van noord naar zuid, om wat snelheid te maken. Het doel was de Florida Keys met als uiterste puntje Key West. En daar zitten we nu. Het is op dit moment zondagmorgen 09.30 uur en we zijn aanbeland op een camping zo’n 5 kilometer van het centrum van Key West.

Een leguaan naast de camper.....

We bereikten de Florida Keys vrijdagmiddag en wilden weer graag een plek op een State Park, maar de eerste die we tegen kwamen was volgeboekt. De zon scheen volop, het was warm en we hadden zin in zwemmen, dus we namen de eerstvolgende camping en kregen een plekje aan een strandje, met achter de camper de ingang van een jachthaven. Het water is hier tropisch blauw, tegen het groene aan, maar er wordt aangeraden er niet in te zwemmen. Aan de voorbij zwemmende kwallen te zien leek ons dit een goed advies. Daarnaast is er een kans op een onderonsje met een alligator, reden te meer om het zwembad op de camping te bezoeken. Overigens was onder het oppervlak van het havenwater koraal te zien in de mooiste kleuren, dat dan weer wel. Een uurtje zwemmen deed ons enigszins opfrissen en daarna was het tijd voor een borrel en een hap eten aan de havenkant. Zaterdagmorgen hebben we onze reis naar Key West vervolgd. Het was nog een kleine 175 kilometer naar het eindpunt en deze route loopt over veel bruggen, waarvan de langste ruim 10 kilometer, de 7 Mile Bridge. Op vele plekken zie je rechts de Golf van Mexico en links de Atlantische Oceaan. Een hele mooie route, die erg druk is maar toch goed loopt. We hebben enkele stops gemaakt en uiteindelijk vonden we een camping in de buurt van het centrum van Key West. Toen we net te plek stonden en naar buiten keken, liepen er 3 leguanen op ons terras.

Een vette Amerikaan en een zuinig Japannertje

De grootste was ongeveer een meter lang en we hebben ze natuurlijk direct op de foto gezet. Ondanks hun gevaarlijke uiterlijk zijn ze banger voor ons dan wij voor hen. Key West is erg druk en er is vrijwel geen parkeerruimte voor campers, vandaar het advies van de receptie van de camping een scooter te huren. Zo gezegd zo gedaan, dus Sip en Ien gisteren op de Yamaha naar het centrum. De scooter is hier erg populair en regels zijn er niet. Helm is niet verplicht ( volgens ons niet eens verkrijgbaar ) en de scooter rijdt meer dan 60 kilometer per uur. Je kunt hem overal kwijt in het dorp, dus dit is erg makkelijk. Key West is erg toeristisch en je vind er eigenlijk alleen kroegen en souvenirshops. Ook veel galerieën met al dan niet plaatselijke kunst, met maar 1 thema: oceaan. Bos zie je hier dan ook zeer weinig…. Het is hier vooral zien en gezien worden, maar dat levert dan ook mooie, interessante en ook vooral vreemde figuren op. Maar dit maakt het dan ook wel weer leuk. Zaterdag lag er een cruiseschip aan de wal en dit zie je dan direct aan de drukte in dit relatief kleine plaatsje. Verder kun je er lekker eten en vooral veel drinken. Wat opvalt is dat, wanneer je in New York een blik bier koopt, je deze in een papieren zakje moet meenemen.

Mooie huizen in Key West

Hier lopen velen met grote plastic glazen bier over straat en maakt het allemaal niks uit. Ons ook niet, dus we hebben het wederom best naar de zin in deze tropische sferen. Het weer is overigens telkens weer een verrassing. Het ene moment is de lucht zwaar bewolkt en vermoed je een onweersbui, 20 minuten later kan het zomaar stralend blauw zijn en brand je van het terras. De jas hoeft in beide situaties niet aan, de temperatuur is ver boven de 30 graden. Vandaag is het zondag en gaan we wederom op de scooter naar het dorp. Deden we eerder de aankondiging dat we het slagen van Ineke op grootse wijze zouden vieren, dit gaan we vandaag organiseren door middel van een diner-cruise op ( of in ? ) de Golf van Mexico. Wat dit exact in gaat houden weten we nog niet, maar zal iets met een driemaster worden, varen naar de ondergaande zon en lekker eten. We hopen dat de dolfijnen nog iets in petto hebben. Ze hoeven niet in koor iets ter felicitatie te zingen, maar een mooie sprong uit het water zou welkom zijn. We gaan dit in een volgend verslag laten weten en tot zover, de groeten van Sip en Ien maar weer.

Update na de diner-cruise: op de weg terug naar de camping kwamen we een McDonalds tegen ( veel lof voor de snelle netwerkverbindingen bij deze hamburgerketen ) en dachten we jullie toch vandaag nog maar even deelgenoot te maken van ons romantisch diner bij een ondergaande zon. 

Key West vanaf het water

En geloof ons, het dalen van de koperen ploert in de Golf van Mexico was een prachtige vertoning. Ook het eten aan boord was prima, evenals het weer en de drankjes. Er was 1 minpuntje: de entertainer van deze cruise. Een reggae-achtig type met de twijfelachtige naam “ Frankendread “, die zo vals zong dat de dolfijnen, roggen en schildpadden uit pure lijfsbehoud naar diepere wateren zijn afgezonken om dit veel te luide gejammer maar niet te hoeven aanhoren. We hebben dan ook geen vis of ander zwemmend schepsel gezien, erg jammer van deze surrogaat Bob Marley. Verder was het een mooi boottochtje met lekker eten. Na deze pijniging aan de gehoorgangen, wilden we nog een winkeltje bezoeken waar Ineke een mooi horloge had gezien.

Frankendread, met een valse bijsmaak

Als aankomend projectmanager hoor je goed bij de tijd te zijn en Ien was al jaren verstoken van een degelijk uurwerkje. We kwamen een prijs overeen en de verkoper had een goed verhaal over garantie en hoe mooi Key West wel niet was. Tot het op betalen aankwam en hij 50 dollar meer aansloeg. Sipke’s humeur na Frankendread was al niet al te best, en dit geintje viel dan ook niet in goede aarde ! Op een gegeven moment wilde de verkoper alleen nog met de lady praten, want de gentleman werd hem te “ mad “, en hij praatte niet met mad-men. Nou, wij niet met “ uitgekookte “ verkopers, dus op de scooter en weg uit dit gekkenhuis op het voeteneind van Florida. Ach, zo erg is het nou ook weer niet, maar morgen slingeren we de 10 cilinders weer aan en zoeken een State Park op richting Miami. We spraken met een Canadese buurvrouw op de camping, die ons al heeft uitgenodigd om, als we naar de natuur willen reizen, welkom zijn bij haar thuis in Vancouver. Een zeer aanlokkelijk idee na de drukte van dit Salou in Florida. Goed, tot zover maar weer. We naderen stilaan het eind van deze reis. Maar eerst nog de derde prijsvraag natuurlijk ! Hier komt ie: hoever is Cuba op zijn kortst van het vaste land van Amerika verwijderd, in mijlen ? Inzendingen weer via het gastenboek a.u.b. onder vermelding van prijsvraag 3. Tot ziens ! Groetjes van jullie reisleiders Sipke en Ineke.

Geen commentaar.....

BREAKING NEWS !!!!!

Breaking news !!! We onderbreken deze blog even voor een newsflash. Terwijl we onderweg waren naar de Florida Keys kreeg Ineke het zeer verheugende nieuws dat ze is geslaagd voor haar diploma Project Management IPMA-D: met een dikke vette 7 !!!!! U begrijpt dat dit vandaag uitgebreid zal gaan worden gevierd. Ook Obama ( Ineke mag Barack zeggen ) heeft al gereageerd ( klik hier ).

 

...

 

In Florida

Wederom hallo iedereen,

Het is op dit moment donderdagavond en we zijn ongeveer halverwege Florida. Weer hebben we een plekje gevonden op een State Park en deze keer is het The Sebatian Inlet S.P. Dat vinden we veel mooier dan op een regulier camperpark. Je staat er midden in de natuur en je loopt er tegen allerlei beestjes aan. Maar even terug naar donderdagmorgen. We vertrokken van een camping in de buurt van Savannah na een slechte nacht slapen. Het was ontzettend benauwd in de camper en met name Ineke had hier erg last van. We kunnen ook de airco de hele nacht laten draaien, maar het aan en uit slaan van dit apparaat komt de nachtrust ook niet ten goede ( net als de kachel als het koud is ). Maar een douche en een sterke bak koffie doet wonderen en op pad maar weer. Na een halve ochtend rijden belandden we op Jekyll Island, een Nationaal Park in het noorden van Florida.

De kleinste kerk in de US

Op de weg er naar toe stond ergens langs de kant van de weg de kleinste kerk van Amerika. Er konden maar liefst 12 mensen tegelijk in. Jekkyl Island dus. Dit is een schiereiland wat je bereikt via een hoge brug. We waren nog niet aan de andere kant of we werden getrakteerd op de ergste hoosbui tot dan toe in deze vakantie. Dit nodigde niet uit tot langer blijven, zeker na een blik op de donkere luchten rondom het eiland. We hebben voor de goede orde nog een rondje gereden langs de stranden en vervolgens was het koers naar het zuiden. Er loopt een lange weg van noord naar zuid door Florida en deze volgt de gehele kustlijn, de A1A. Tot nog toe volgen we deze route en halverwege donderdagmiddag moesten we de pont op om een rivier te passeren. Hiermee vermeden we het centrum van de stad Jacksonville en bracht even wat afleiding. Hier zagen we de eerste pelikanen, zittend op palen aan de kant van de rivier. Statig keken ze naar de vertrekkende pont. Uiteindelijk belandden we donderdag tegen het eind van de middag op Annastasia Nationaal Park, waar gelukkig nog een plek vrij was om de camper te parkeren voor een nacht.

Heen en weer......

Na het avondeten volgde nog een wandeling over het strand, die we vrijdagmorgen na een betere nachtrust hebben voort gezet. De zon scheen deels en het was zeer rustig op het strand. Ondanks het minder zonnige weer is de temperatuur wel hoog, dus de korte broek is vanaf nu zeker een blijvertje. Al rijdend over de A1A kom je door plaatsen als Daytona Beach en andere zeer exotische plaatsen, maar eigenlijk rijd je door 1 groot resort. Het ene gigantische complex volgt het andere grote en dure hotel op, en tussendoor zie je eigenlijk alleen restaurants, motels, tattoo- en surfshops, heel veel reclame over hoe je je overtollige vet kunt laten wegzuigen, en waar je de beste tandarts of chirurg kunt vinden. En verder heel erg dure optrekjes met uitzicht op de oceaan, achter hoge muren en sommige met portier of slagboom.

Eerste contact met het zoute water

Wel vonden we een parkeerplek aan het strand en tijdens een flinke zonnige periode hebben we even lekker in de zee gezwommen. Het water is lauw, de zon was zo nu en dan best fel, en daarom zijn onze schouders nu ook rood…. en doen net niet heel erg pijn. Vervolgens tijd voor een stukkie om, even van de A1A af, en op een gegeven moment reden we richting het Kennedy Space Center in Titusville, u weet wel, van de Space Shuttle. We troffen het niet, want vanwege een blikseminslag en de daarop volgende branden was er een weg afgesloten en konden we alleen vanuit de verte een blik werpen op de grote hal waar men voorheen de Space Shuttle voorbereidde op zijn aanstaande vlucht, en de lanceerplatforms. Even verderop ligt Cape Canaveral, een spannende naam, maar dit blijkt ( afgezien van het NASA-terrein, waar je niet mag komen ) een haven te zijn waar twee gigantische cruiseschepen lagen afgemeerd, en verder weer hetzelfde beeld van resorts, hotels, enzovoort. Je begrijpt het al, Sip en Ien gingen weer op zoek naar een State Park en dit vonden we, alwaar dit verslag wordt geschreven.

Incoming !!!

Een “ Inlet “ is eigenlijk een inham, waar de oceaan een stuk het binnenland in komt. We staan met de camper vlakbij het water en we hebben dolfijnen gezien, die vanuit zee de inham in zwemmen. We hebben een tijdje langs de oever gelopen om ze op de foto te krijgen, maar een naderend onweer gooide roet in het eten. Het weer voor de komende dagen blijft erg onzeker, men spreekt van heftige buien en veel regen. We gaan het zien. We hebben besloten om toch door te rijden naar Key West, het uiterste puntje van Florida. Via welke route en hoe snel weten we nog niet, dit is afhankelijk van het weer. Zoals altijd ga je dit weer lezen, en daarom tot de volgende keer maar weer ! Groeten, Sip en Ien.

 

Beetje onduidelijk vanwege de telelens, maar het zijn toch echt 2 dolfijnen

 

We naderen de zuidkust.....

Dag lieve mensen,

Hier weer een update van onze vakantieblog. We beschikken na twee dagen weer over een netwerkverbinding, want de afgelopen nacht stonden we weer in een nationaal park. Zoals jullie weten waren we onderweg naar Myrtle Beach in South Carolina, maar dit bleek een soort van Scheveningen te zijn met heel veel drukte op de lokale wegen en schreeuwerige reclameborden in de bermen, sommige zo groot als een half voetbalveld.

Blijft mooi.........

Niks voor ons, dus we zijn een stukje verder naar het zuidwesten gereden en belandden bij toeval in een erg mooi nationaal park aan de Atlantische oceaan. Gelukkig was er nog een plekje voor een nacht, want het schijnt hier Springbreak te zijn, waarbij vele mensen met hun campers en caravans de kust en het warmere weer in het zuiden opzoeken. Wat verder opvalt in dit deel van de States zijn de vele kerken die je voorbij komt, bijna allemaal met een Baptistische inslag. Zo nu en dan zien we er een met een katholieke achtergrond, maar het lijkt wel of zijn er meer kerken dan tankstations in het zuiden van de US. Dat is opvallend met al die benzine slurpende wagens op de weg. Verder zijn de wegen lang en recht ( klik hier ) en lijkt er soms geen eind aan te komen….. Maar goed, we stalden onze motorhome op Huntington Beach National State Park, op nog geen 100 meter lopen van het strand.

Helemaal voor ons alleen

Nog een gek feitje: op een State Park mag geen alcohol worden genuttigd, dit wordt door meerdere borden kenbaar gemaakt. En dat met 30 graden en de blikjes op een ideale temperatuur in de koelkast, en een droge keel van de vele kilometers…… Dit verbod hebben we dan ook maar op slinkse wijze omzeild. Op dit Park waren krokodillen te vinden, gelukkig in een soort van meer en zolang je jezelf maar niet in dit water begaf konden ze weinig kwaad. We hebben er enkele kunnen spotten en dit was een mooie aanvulling op onze verzamelde en gekiekte fauna tot nog toe. Alligatoren dus, naast de vele eekhoorns, veelkleurige vogels en andere kruipende wezentjes. Maandagavond hebben we, na het avondeten, een wandeling over het strand gemaakt, terwijl de vloed op zijn hoogtepunt was. 

Spannend muziekje..........

Dit is schijnbaar niet gebruikelijk bij de Amerikanen, want we hadden het strand praktisch voor ons alleen. Men zit liever een kampvuurtje te maken naast de camper of laat de honden uit. Bijna iedere campereigenaar is hier tevens in het bezit van een of meer honden. Dinsdag vroeg uit de veren, want het was bewolkt en tijd voor een stad. Charleston deze keer en het doel was om rond te lopen in het historische centrum van deze oude stad van de dans en zijn karakteristieke huizen. Na twee uur rijden kwamen we in de buurt, maar het duurde even om ons campertje geparkeerd te krijgen.

Historische gevel in Charleston

Op de openbare parkeerplekken in het oude centrum werden we geweigerd, maar uiteindelijk mochten we hem, na vriendelijk vragen aan de manager, parkeren op het terrein van een supermarkt. Hij had een A4-tje geschreven met de tekst dat we zijn gast waren en de wagen niet mocht worden weggesleept. Nadat we dit achter het voorraam hadden geplakt konden we op missie naar het centrum. Het historische centrum is relatief klein, met de gebruikelijke koetsjes voor de toeristen. Ook lag er een groot cruiseschip voor anker en dit was te merken aan de vele, met name oudere stellen die op zoek waren naar souvenirs en andere snuisterijen. We hebben wat mooie oude huizen met veranda op de foto gezet, een hapje gegeten, nog een rondje gelopen en hebben ons huis op wielen opgezocht om de drukte achter ons te laten en verder te trekken naar de volgende staat, Georgia. Deze hebben we net niet bereikt en staan op dit moment 10 kilometer voor Savannah, een kuststad in het noorden van Georgia. De camping is net nieuw en het netwerk prima. Het weer wordt een beetje onzeker de komende dagen, hoewel de temperatuur hoog blijft ( 25-30 graden ). Afhankelijk van het weer beslissen we wat we gaan doen. Dit lees je de volgende keer dan wel weer. Nu nog een plasje in het toiletgebouw, waarbij de zaklamp uit het gekregen overlevingssetje prima van pas komt, want het is aardedonker op de camping! Voor nu de warme groeten van Sipke en Ineke.

Oppassen vogel !!!

Gezien in Charleston: een Harley Fietsidson